Semper Maior
Antidotum na postmilenijnych japiszonów; James B. Jordan
„Oczekując błogosławionej nadziei i objawienia chwały wielkiego Boga i Zbawiciela naszego, Jezusa Chrystusa” (Ty 2,13).
Ktoś mnie niedawno zapytał, jak postmilenista taki jak ja wygłosiłby kazanie na temat „błogosławionej nadziei”. Pytanie jest o tyle podchwytliwe, o ile postmileniści wierzą, że historia będzie trwała jeszcze długi czas przed powtórnym przyjściem Chrystusa. Jak długo? Nie wiemy.
Przyjaźń w Ew. Jana; Richard Bledsoe
Ewangelia Jana, przyjaźń i homoerotyzm
Na wiele pytań nie ma bezpośrednich odpowiedzi. Na niektóre można odpowiedzieć, jedynie dotykając innych kwestii. Jan stwierdza, że napisał Ewangelię „abyście wierzyli, że Jezus jest Chrystusem, Synem Boga, i abyście wierząc mieli żywot w imieniu jego” (Jn 20,30). Niemniej jednak wielki poeta Nowego Testamentu dotyka także pewnych drugorzędnych kwestii[1].
Seks w wielkim mieście; Richard Bledsoe
I.
Końcowe rozdziały Pisma Świętego opisują dwa kosmiczne miasta (Apk 17-22). Nowa Jerozolima reprezentuje „Nowe Niebo i Nową Ziemię” i jest owocem Nowego Przymierza w Jezusie Chrystusie. Na samym końcu Biblii czytamy, że zstępuje ono z nieba i unosi się nad ziemią. Z kolei List do Hebrajczyków stwierdza, że podeszliśmy „do miasta Boga żywego, do Jeruzalem niebieskiego” (12,22). Mówimy więc o aktualnej rzeczywistości. O czymś w rodzaju „zbiorowego sztabu” Królestwa Bożego.
Sztuka i zabawa; James B. Jordan
I.
Większość ludzi uważa, że sztuka służy głównie celom dekoratywnym. Te zaś nigdy nie są tak ważne jak ekonomia, polityka bądź religia. Jednak z biblijnej perspektywy sztuka znajduje się bardzo blisko jądra ludzkiej egzystencji. Wszechświat stworzony przez Boga jest dziełem sztuki Wielkiego Artysty, a ponieważ człowiek ma naśladować Boga, to na pewno jednym z naszych przywilejów jest podglądanie twórczości Stwórcy.
Dlaczego ewangelikałowie nie potrafią pisać; Peter J. Leithart
To wina Marburga.
W 1529 roku w Marburgu próbowano pogodzić zwolenników Lutra i Zwingliego. Chodziło o obecność ciała i krwi Chrystusa w chlebie i winie. Niewiele brakowało, a spotkanie zakończyłoby się sukcesem. Ku zdumieniu Lutra zwolennicy Zwingliego przystali na 14 z 15 jego postulatów, a nawet zgodzili się z większością tego, co zawierał 15. Zgoda była na wyciągnięcie ręki, a 15. artykuł kończyły pokojowo brzmiące słowa: „Choć obecnie nie zgadzamy się co do obecności prawdziwego ciała i krwi Chrystusa w chlebie i winie, to jednak w zgodzie z sumieniem każda ze stron winna okazać drugiej chrześcijańską miłość”. Wszakże po powrocie do domu zwinglianie nadal boczyli się na Luteran, a luteranie na zwinglian, Luter zaś doszedł do wniosku, że Zwingli nie był do końca szczery, kiedy podpisywał ugodę. Rok później w Augsburgu oba stronnictwa opowiedziały się za własnym wyznaniem wiary.