NT – Ew. Mateusza

Kuszenie, NT - Ew. Mateusza

Czy Bóg na kusi? Peter J. Leithart

Czy Bóg na kusi? Peter J. Leithart

Modlimy się, aby Ojciec nie wodził nas na pokuszenie i aby nas wybawił od zła. To część modlitwy, której nauczył nas Jezus, a nasza prośba jest wzmocniona obietnicą Jakuba: „Kto doznaje pokusy, niech nie mówi, że Bóg go kusi. Bóg bowiem ani sam nie jest kuszony, ani też nie kusi nikogo” (Jk 2,13). Ta obietnica wynika z natury Boga – Bóg jest w pełni dobry i dlatego nie może być kuszony. Nie może chcieć ani zamierzać zła. Wiara w to, że jest w stanie nas kusić, jest obrazą dobroci Boga. Modlimy się, aby Bóg nie prowadził nas na pokusę, z pewnością, że byłoby to sprzeczne z Jego charakterem. Czytaj dalej...

Czytaj dalej...
Adwent, NT - Ew. Mateusza

Topór Adwentu; Peter J. Leithart

Topór Adwentu; Peter J. Leithart

„Pokutujcie, bo bliskie jest Królestwo Niebieskie” – nakazuje Jan Chrzciciel w tradycyjnym czytaniu adwentowym (Mt 3). Brzmi to jak groźba i rzeczywiście nią jest. Następnie Jan wzywa faryzeuszy i saduceuszy, aby wydali owoc pokuty lub stawili czoła konsekwencjom: „Topór jest już położony do pnia drzewa”, gotowy zamienić „każde drzewo, które nie rodzi owoców” w rozpałkę dla nienasyconego ognia. Czytaj dalej...

Czytaj dalej...
Błogosławieństwa, Królestwo Boże, NT - Ew. Mateusza

Błogosławieństwa jako zapowiedź Królestwa; James B. Jordan

Błogosławieństwa jako zapowiedź Królestwa; James B. Jordan

Błogosławieństwa z Ewangelii Mateusza zwykle i słusznie przedstawia się jako cechy, które powinny charakteryzować chrześcijanina. Trafnie ukazuje się je jako zachętę do zastanowienia się nad własną postawą i życiem: Co to znaczy być ubogim w duchu? Czy jestem ubogi w duchu? Itp. Czytaj dalej...

Czytaj dalej...
Kościół, Krzyż, NT - Ew. Jana, NT - Ew. Łukasza, NT - Ew. Marka, NT - Ew. Mateusza, Wielkanoc

Śmierć i zmartwychwstanie apostołów; Peter J. Leithart

Śmierć i zmartwychwstanie apostołów; Peter J. Leithart

Chrześcijańska pobożność i sztuka często koncentrują się na fizycznym aspekcie męki i śmierci Jezusa. Bernard z Clairvaux (tudzież Arnulf z Leuven) napisał poetycką medytację o ranach Jezusa, a Dietrich Buxtehude nadał jej oprawę muzyczną. Brygida Szwedzka skomponowała cykl codziennych modlitw upamiętniających każdą z 5480 ran Jezusa, zaś stygmatycy tacy jak Franciszek z Asyżu tak dokładnie utożsamiali się z cierpieniem Jezusa, że ​​Jego rany pojawiały się na ich ciele. Grünewald namalował wykrzywionego bólem Chrystusa na grubo ociosanym krzyżu – podobnie wiele współczesnych krucyfiksów przedstawia Jego rozdzierającą agonię. Te medytacje mogą stać się wręcz chorobliwe, ale w najlepszym wypadku taka pobożność postrzega rany Jezusa – jak mówi papież Franciszek – jako bramy, do których wchodzimy, aby „kontemplować miłość serca Jezusowego do ciebie, do ciebie, do ciebie, do mnie i do wszystkich”. Czytaj dalej...

Czytaj dalej...
Epifania, NT - Ew. Mateusza

Chwała narodów; Chwała narodów

Chwała narodów; Bogumił Jarmulak

Wizyta magów ze Wschodu nie była przypadkowa. Była spełnieniem proroctwa z Księgi Izajasza 60, gdzie czytamy: „Zaleje cię mnogość wielbłądów – dromadery z Madianu i z Efy. Wszyscy oni przybędą ze Saby, zaofiarują złoto i kadzidło, nucąc radośnie hymny na cześć Pana” (Iz 60,6). Przy czym samo proroctwo Izajasza nawiązuje do wcześniejszych wydarzeń i obietnic, na co wskazuje wzmianka Saby, skąd przybyła królowa, by słuchać mądrości króla Salomona, jednak nie była ona jedyną osobą, która chciała poznać władcę w Jerozolimie. Jak czytamy w I Księdze Królewskiej (4,34; 10,1-10), do Miasta Dawida ciągnęły liczne karawany w tym samym celu. To z kolei było wypełnieniem obietnicy danej Abrahamowi, którego Bóg powołał na narzędzie zbawienia i źródło błogosławieństwa dla narodów upadłych u stóp Wieży Babel. Podobnym obrazem kończy się Pismo Święte. W Apokalipsie 21,24 czytamy, że do Nowej Jerozolimy przybędą królowie narodów i wniosą do niej chwałę swoich królestw. Czytaj dalej...

Czytaj dalej...