Trójca i etyka; Peter J. Leithart
Będę dzisiaj mówił o teologicznym pojęciu perychorezy (gr. perichoresis). Perychoreza to techniczny termin teologiczny, którego podstawowym znaczeniem jest wzajemne zamieszkiwanie. Można go odnieść do dwóch osób, z których każda jest w jakiś sposób obecna w życiu drugiej osoby. Termin perychoreza pochodzi od Ojców Kościoła, a w szczególności od Ojców greckich. Jego łacińska wersja to circumincessio, co oznacza wzajemne zawieranie. Pierwotnie używano go do opisania relacji między boską a ludzką naturą Chrystusa. Jezus Chrystus jest odwiecznym Synem Boga, który stał się ciałem, w wyniku czego posiada zarówno boską, jak i ludzką naturę. Relacja między tymi dwoma naturami opisana została przez niektórych z Ojców jako perychoreza. Natura ludzka zamieszkuje naturę boską, a natura boska zamieszkuje naturę ludzką. Oba stwierdzenia są jednocześnie prawdziwe. Nie tylko Osoba boska zamieszkała w ludzkim ciele, lecz właśnie ze względu na to zamieszkiwanie także ludzka natura Chrystusa zamieszkuje w Jego boskości – w Synu.