Aniołowie pojawiają się w kluczowych momentach w Biblii. Anioł Jahwe pomaga Hagar, kiedy ta ucieka z obozu Abrahama (Rdz 16,7.11); powstrzymuje Abrahama przed ofiarowaniem Izaaka (Rdz 22,11.15); siłuje się z Jakubem (Rdz 32,24-32); przemawia z gorejącego krzewu (Wj 3,2); broni Izraelitów nad Morzem Czerwonym (Wj 14,19); powstrzymuje przekleństwo Balaama (Lb 22,23-24); powołuje Gedeona (Sdz 6,11-12); zapowiada narodziny Samsona (Sdz 24,16-17); wzmacnia Eliasza (1 Krl 19,5); niszczy armię Sennacheryba podczas oblężenia Jerozolimy (2 Krl 19,35).

Z rzadka ukazują się grupy aniołów. Dwaj aniołowie ostrzegają Lota o zniszczeniu Sodomy. Jakub widzi aniołów w Betel (Rdz 28,12), a następnie przy potoku Penuel. Izrael wie, że Pan posiada „zastępy” aniołów (Ps 24,10; 103,21; 148,2), lecz tylko sporadycznie może je dostrzec.

Z czasem w historii opisanej w Biblii aniołowie pojawiają się coraz rzadziej. W Księgach Samuela Anioł Jahwe pojawia się tylko raz. W Księgach Królewskich zaledwie dwukrotnie. Podczas wyjścia z Egiptu Anioł Jahwe prowadzi lud, lecz nic takiego nie ma miejsca podczas wyjścia z Babilonu.

Zatem kiedy przekładamy kartkę pomiędzy Księgą Malachiasza a Ewangelią wg Mateusza, ogrania nas zdumienie, gdyż pierwsze strony Nowego Testamentu aż roją się od aniołów. W żadnym miejscu Starego Testamentu nie znajdujemy tyle objawień aniołów jak w opisach zwiastowania u Mateusza i Łukasza. Józefowi śni się anioł. Anioł nakazuje mu wziąć Marię za żonę (Mt 1,20.24), każe mu uciekać przed Herodem (Mt 2,13), a następnie zapewnia go, że może bezpiecznie wrócić do domu (Mt 2,19). Gabriel nawiedza Zachariasza, zapowiadając narodziny Jana (Łk 1,11-13), a także oznajmia Marii, że zostanie matką (Łk 1,26-38). Anioł powiadamia pasterzy o narodzinach Jezusa (Łk 2,9-10), a następnie otacza go chmara innych aniołów wielbiących Boga (Łk 2,13).

Tak bardzo jesteśmy obyci z obrazami przedstawiającymi Narodzenie Pańskie, że nie zdajemy sobie sprawy z tego, jak bardzo są wyjątkowe. Spośród wszystkich świętych Starego Testamentu tylko Jakub widział to, co zobaczyli pasterze, a mianowicie zastępy anielskie w niebie, choć Jakub nie słyszał ich śpiewu. W Starym Przymierzu zastępy te wielbiły Boga, stojąc wokół niebiańskiego tronu. Lecz wraz z narodzinami Jezusa niebo zstępuje na ziemię. Mówi o tym pieśń aniołów: „Chwała Bogu na wysokościach, a na ziemi pokój ludziom, których sobie upodobał” (Łk 2,14).

Jak podkreślił to Jonathan Pennington, Mateusz często wiąże „niebo” z „ziemią” (Mt 6,10; 16,19; 18,18-19; 28,2). Fraza „niebo i ziemia” (Mt 5,18; 11,25) zabiera nas z powrotem do opisu stworzenia (Rdz 1,1; 2,1-4) i odnosi się co całego stworzonego świata. Grzech Adama wbił klin między niebo a ziemię. Od tej pory ziemia żyła swoim rytmem, ignorując Boga w niebie. W niebie zasiada Król, lecz ziemia znalazła się w uścisku „księcia tego świata”. Kiedy więc aniołowie śpiewają przed pasterzami, to wiemy, że oto wola Boża dzieje się na ziemi tak, jak w niebie – że również ziemia znajdzie się pod rządami jednego Pana (Mt 28,18). Śpiew aniołów oznajmia, że Bóg ponownie zharmonizuje ziemię z niebem.

To jednak nie wszystko. Nowy Testament stwierdza, że Bóg zawarł przymierze z Izraelem za pośrednictwem aniołów. Według Pawła (Ga 3,19) oraz Szczepana (Dz 7,53) to aniołowie dostarczyli Izraelowi Torę, zaś autor Listu do Hebrajczyków poświęca cały pierwszy rozdział zestawieniu epoki ojców i proroków, którą zarządzali aniołowie, z „tymi ostatnimi dniami”, kiedy przyszedł do nas Syn. Pod Starym Przymierzem Izrael był młodym synem znajdującym się pod nadzorem i kuratelą aniołów (Ga 4,1-7).

Jednak ta kuratela nie miała trwać wiecznie. Przez jakiś czas byliśmy mniejsi od aniołów, lecz Bóg stworzył nas, abyśmy zostali wyniesieni ponad aniołów i – w końcu – abyśmy stali się sędziami aniołów (1 Kor 6,3). Aniołowie Adwentu zapowiadają, że to wyniesienie człowieka właśnie się zaczyna. Syn zstąpił z nieba na ziemię i dlatego otoczyły Go zastępy anielskie, tak jak otaczają Ojca w niebie. Jezus jest niebem, które stało się ciałem. Aniołowie chwalą i wielbią syna Adama, aby później radośnie świętować z okazji Jego wniebowstąpienia jako zwycięskiego Baranka (Apk 5,11-14). Ukazując się na polach Betlejem, miasta Dawida, zastępy anielskie ogłaszają Dobrą Nowinę, że w Jezusie rodzaj ludzki osiągnął swoje przeznaczenie. Człowiek uczyniony z prochu ziemi został otoczony chwałą nieba.

Tłumaczył Bogumił Jarmulak.

Źródło: Angels of Advent