Lewiatan i Hiob; Jeffrey J. Meyers
Dwie mowy Jahwe, które znajdujemy na końcu Księgi Hioba (38-41), mają być jej konkluzją. W prologu czytamy o wszystkich mocach kosmosu sprzysiężonych przeciwko „nienagannemu i prawemu, bogobojnemu i stroniącemu od zła” Hiobowi (1,1.8; 2,3). Mowy końcowe Jahwe mają na celu potwierdzenie absolutnej kontroli Boga nad całym stworzeniem, włączając w to również szatana. Historia rozpoczyna się od momentu, w którym Bóg poleca szatanowi, jednemu z „synów Bożych”, wypróbować wierność Hioba. Szatan natychmiast odchodzi sprzed oblicza Boga i rzuca przeciwko Hiobowi wszystkich ludzi wraz z kosmicznymi mocami – oszczędza tylko jego życie. Sabejczycy rabują jego majątek (1,15). Ogień z nieba pochłania jego stada i sługi (1,16). Chaldejczycy porywają jego wielbłądy i masakrują jego poddanych (1,17). Wicher uderza w cztery rogi domu jego dzieci, które giną w wyniku tej katastrofy (1,19). W końcu, kiedy Hiob nie chce zgrzeszyć przeciwko Bogu, wypowiadając coś niestosownego (1,22), szatan prosi o pozwolenie uderzenia w jego skórę i kości (2,5).