Chrzest i Duch; Peter J. Leithart

Formułując pneumatologię, czyli naukę o Duchu Świętym, często zachowujemy się jak dyspensacjonaliści. Zdaje nam się, że dzieło Ducha w czasach Starego Testamentu ograniczało się do spraw ziemskich, dotyczyło politycznego i militarnego przywództwa. Dopiero w Nowym Testamencie zaczęło odnosić się do udzielania zbawienia wypracowanego przez Chrystusa. Zatem myślimy, że dzieło Ducha w Starym Testamencie dotyczyło pełnionych funkcji, sprawowanych urzędów – spraw ziemskich; w Nowym zaś jest duchowe, zbawcze, dotyczące spraw niebiańskich. Nie przeczę, że nie ma pełnej ciągłości w działaniu Ducha w obu Testamentach, gdyż np. zanim Chrystus umarł i zmartwychwstał, Duch nie mógł udzielać ludziom mocy zmartwychwstania i darzyć ich dziedzictwem Nowego Stworzenia. W rzeczy samej, obecność i dzieło Ducha zostały zintensyfikowane przez „uwielbienie” Syna w Jego śmierci i zmartwychwstaniu. Dlatego też Jan stwierdza, że „Duch Święty nie był jeszcze dany, gdyż Chrystus nie był jeszcze uwielbiony” (Jn 7,39). Jednak błędem jest mówienie o zupełnym braku ciągłości w działaniu Ducha. Jedność przymierza sugeruje, że sposób jego działania w Starym Przymierzu stanowi podstawy dla sposobu Jego działania obecnie. Czytaj dalej...